قشنگه؟

خدا ! به حق دل عاشقان سرگردان

مرا به آنچه که بودم دوباره برگردان

به کدخدایی ِ آبادی ِ به دور از عشق

نه این رعیّت ِخانه خراب و سرگردان

یقین که عشق و غمش حکم نان انسان است

ولی امان که اگر در گلو بماند نان

جناب ِعشق عجب باغبان بی رحمیست

دو لاله چیدن از آن باغ و اینهمه تاوان؟!

به قدر قدرت هرکس ستم سزاوار است

مگر که بید چه دارد برابر طوفان؟!

خدا ! بریده ام از عشق و زندگی دیگر

به آیه آیۀ توبه، به جان الرّحمن…

بازی روزگار 

بازی روزگار را نمی فهمم!

من تو را دوست می دارم… تو دیگری را… دیگری مرا… و همه ما تنهاییم … ؛

داستان غم انگیز زندگی این نیست که انسانها فنا می شوند،

این است که آنان از دوست داشتن باز می مانند.

همیشه هر چیزی را که دوست داریم به دست نمی آوریم

پس بیاییم آنچه را که به دست می آوریم دوست بداریم.

انسان عاشق زیبایی نمی شود، بلکه آنچه عاشقش می شود در نظرش زیباست!؛

انسان های بزرگ دو دل دارند: دلی که درد می کشد و پنهان است،

دلی که میخندد و آشکار است.

همه دوست دارند که به بهشت بروند، ولی کسی دوست ندارد که بمیرد.

عشق مانند نواختن پیانو است، ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری،

سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.

دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم. ‏‏

اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود.

عشق در لحظه پدید می آید.

دوست داشتن در امتداد زمان.

و این اساسیترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است… :flr :flr

کجایی هم نشین لحظه های داغ و تبدارم ؟

ببین رفتی ومن با ابرها تا گریه می بارم

تصور کردنت تنها امیدم هست می دانی ؟

اگر شاعر شوی، می بینی ام با ماه بیدارم

بیا یک لحظه، فروردین چشمانم !خدایم شو

که تا پاییز سالی نانوشته فکر دیدارم

هزاران چشمک مبهم ،هزاران قصه ی بی تو

هزاران خنده ی مرده ،نمیدانم چه بشمارم ؟

ترانه با تو می خندد،غزلها در نگاهت مست

سپیدی از تو موزون شد وَمن تک بیتِ بیمارم

مرا در شهر آدم ها رها کردی و من بی تو

فقط یک دفتر شعر و کمی هم قاصدک دارم

شبیه نقطه چینم که فقط پر می شوم با تو!

برو انگار باید بی نهایت نقطه بگذارم

دختر کوچکی هر روز پیاده به مدرسه می‌رفت و برمی‌گشت، با اینکه آن روز صبح هوا زیاد خوب نبود و آسمان ابری بود، دختر بچه طبق معمول همیشه، پیاده به سوی مدرسه راه افتاد. بعدازظهر که شد، هوا رو به وخامت گذاشت طوفان و رعد و برق شدیدی گرفت.

مادر کودک که نگران شده بود مبادا دخترش در راه بازگشت از طوفان بترسد یا رعد و برق بلایی بر سر او بیاورد، تصمیم گرفت که با اتومبیلش به دنبال دخترش برود، با شنیدن صدای رعد و دیدن برقی که آسمان را مانند خنجری درید، با عجله سوار ماشینش شد و به طرف مدرسه دخترش حرکت کرد، اواسط راه ناگهان چشمش به دخترش افتاد که مثل همیشه پیاده به طرف منزل در حرکت بود، ولی با هر برقی که در آسمان زده می‌شد، او می‌ایستاد، به آسمان نگاه می‌کرد و لبخند می‌زد و این کار با هر دفعه رعد و برق تکرار می‌شد.

زمانی که مادر اتومبیل خود را کنار دخترک رساند، شیشه پنجره را پایین کشید و از او پرسید: چکار می‌کنی؟ چرا همین‌طور بین راه می‌ایستی؟

دخترک پاسخ داد: من سعی می‌کنم صورتم قشنگ به نظر بیاید، چون خداوند دارد مرتب از من عکس می‌گیرد!

یادمان باشد هنگام رویارویی با طوفان‌های زندگی، خدا کنارمان است؛ پس لبخند را فراموش نکنیم!

از این جا

تا جایی که تویی

قدم نمی رسد

دست دراز می کنم

چیزی می نویسم

دریایی

دلی

قابی

غمی

از بی نشان

تا نشانی که تویی

مرهم نمی رسد

در این جا و این دَم

رونقی نیست

عطشناک آنم

آن دَم نمی رسد …

زیبایی ات برای خودت من که عاشقم

به داشتن اگر نه به دیدن که عاشقم

حالا مرا ورق بزن و فکر کن به من

تردید و احتمال نه قطعا که عاشقم

ای نامه ای که پر شدی از “دوست دارمت”

پیوست می کنم به تو ایضا که عاشقم

این مرد عاشق است اگر چه برای او

سخت است اعتراف به یک زن که عاشقم

عشق پرواز بلند ی‌ ست مرا پر بدهید

به من اندیشه از مرز فراتر بدهید

من به دنبال دل گمشده‌ای می‌گردم

یک پریدن به من از بال کبوتر بدهید

تا درختان جوان، راه مرا سد نکنند

برگ سبزی به من از فصل صنوبر بدهید

یادتان باشد اگر کار به تقسیم کشید

باغ جولان مرا بی در و پیکر بدهید

آتش از سینه آن سرو جوان بردارید

شعله‌ اش را به درختان تناور بدهید

تا که یک نسل به یک اصل خیانت نکند

به گلو فرصت فریاد ابوذر بدهید

عشق اگر خواست، نصیحت به شما، گوش کنید

تن برازنده او نیست، به او سر بدهید

دفتر شعر جنون‌ بار مرا پاره کنید

یا به یک شاعر دیوانه دیگر بدهید

محمد سلمانی

همیشه منتظرت هستم

خیال می کنم پشت در ایستاده ای و در میزنی

اینقدر این در کهنه را باز و بسته کرده ام که لولایش شکسته است

لولای شکسته در را عوض میکنم

انگار کسی در میزند

در را باز می کنم و در خیالم تو را می بینم که پشت در ایستاده ای

می گویم :

بانو خوش آمدی

ولی تو نیستی

پشت در تنهاییست

در را می بندم و باز دوباره باز میکنم

ولی هنوز هم نیستی

اینقدر باز میکنم و می بندم که لولای در دوباره می شکند

کاش می آمدی

می دانم چشم خسته ام بسته خواهد شد

قلبم خسته ام خواهد ایستاد

ولی تو نخواهی آمد

بانو

بانو

بانو جان

تا آخر عمر فقط همین خواهد بود

من و در و لولای شکسته

و حسرت دیدار تو

فقط همین

شب ، بوی تنهایی می دهد ….

شب ، چشم های پر از خوابی را دارد که

خیره شده اند به نوشته های تلخ …

چشم هایی که دنبال جمله ای اند ،

که حرف دلشان باشد …

دنبال واژه هایی که دردشان را به اشتراک بگذارند …!

دنبال کسی که بگوید

حرفهایی که گفتنشان سخت است …

شب ، بوی تنهایی می دهد ….

بوی درد ، بوی غم ، بوی اشک های پنهانی ….

ای عزیز جان من …
تو اگر گریه کنی بغض منم میشکند !
خنده کن !
عشق نمک گیر شود بعد برو !
یک نفر حسرت لبخند تو را میدارد …
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو !
خواب دیدی شبی از راه ، سوارت آمده ؟

باش ای نازنین !
باش ای مهربان خواب تو تعبیر شود

بعد
برو !

یک نفر حسرت لبخند تو را میدارد …
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو !
خواب دیدی شبی از راه ، سوارت آمده ؟

باش ای نازنین !
باش ای مهربان خواب تو تعبیر شود

بعد
برو !

نوشته‌هایی هستند که خواندنشان سنگین است

  حالت را عوض می کنند. ضربان قلبت را بالا میبرند

 و پُراند از غم ِشیرین...

دوست داری مرورشان کنی
و بعد هم یادداشتی پایش بنویسی .

اما بعضی نوشته‌ها سنگین‌تر‌اند...

نمیتوانی بیش از یکباربخوانیشان.

خط به خط که پایین میروی کلماتش ...

آوار میشوند بر سرت...

بر شانه‌هایت سنگینی می کنند "

بس که درد دارند بس كه تو را نوشته‌اند.

ببین…
دلخوری،                           باش…
عصبانی هستی ،                  باش…
قهری،                               باش…
هرچی میخوای باشی،            باش…
ولی حق نداری با من حرف نزنی…
فـهمیـدی؟

به همه چیز عادت می کنیم

به داشته ها و نداشته هایمان

خیلی طول نمی کشد که 

جلوی آینه زل بزنی به خودت

موهایت را کنار بزنی 

و با خودت بگویی

اصلا مگر داشتی اش

مگر از اول بود ؟! 

که بودن و نبودنش مهم باشد …

از با تو بودن دل برایم عادتی ساخت که هیچگاه بی تو بودن را باور ندارم.هیچگاه

آخرین بند این رابطه را ناجوانمردانه گسستی 
وچه ناشیانه گره میزنی این گسستگی را‎    
حال برو ‎
به هرکجا ،باهرکسی که میخواهی برو ‎
که من تورانمیخواهم نمی خواهم ‎
ای اشکها یاری کنید تا آزادورها به گذشته پردردم نگاه کنم‎
مرورکنم روزهایم ،شبهایم ،تمام ثانیه های جوانیم را که درسکوتی مرگ بارگذشت ‎              
وهمچنان مثل همیشه درسکوت نگاهت میکنم 
توخوب معنی سکوتم را میدانی

آتشی درونم را می سوزاند‎
وذره ذره تمام احساسم راچون شمع آب میکند  ‎
دیگرازطپشهای قلبم خبری نیست ‎
ومن مانده ام ‎
بادستانی سردو یخ زده ‎
با روحی مجروح که آذین بسته شده با گل زخمهای خیانت
پرازدرد دردی که تنها تسکنیش تویی تویی که مسبب تمام دردهای منی 
من مانده ام  و غم ،غمی به بزرگی تمام دنیا‎ی عاشقانه ام